جوان آنلاین: جنبش دانشجویی یکی از حرکت‌های فعال در عرصه سیاسی و اجتماعی است که جامعه را به کنشگری، جریان‌سازی سیاسی و مطالبه‌گری وادار می‌کند و صرفا در چهاردیواری دانشگاه باقی نمی‌ماند. این تجربه‌ای است که در تمام دنیا وجود داشته و اغلب حرکت‌های جهادی و انقلاب یا از دانشگاه‌ها آغاز شده یا دانشگاه‌ها و دانشجویان در آن نقشی غیرقابل انکار داشته‌اند. همچنان که ریشه‌های انقلاب اسلامی ایران هم در دانشگاه‌ها و توسط دانشجویان پایه گذاری شد و به درون جامعه رسوخ کرد و در نهایت تمامی جامعه را به کنشگری، جریان‌سازی و مطالبه‌گری واداشت و در نهایت موجب شد تا انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) و با نقش آفرینی مؤثر دانشجویان و جامعه دانشگاهی شکل بگیرد و به پیروزی برسد.
به همین خاطر هم در سیره و کلام رهبر معظم انقلاب جوانان و به خصوص دانشجویان جایگاه ویژه‌ای دارند.
دانشگاه خواه یا ناخواه یکی از قطب‌های اصلی تربیت نسل بعدی سیاسیون نظام است. کنشگری سیاسی دانشجویان در فضای دانشگاه آن‌ها را برای مواجهه‌ای جدی‌تر با مسائل و موضوعات آماده می‌کند و مدیران سیاسی فردای جامعه قرار است از میان همین دانشجویان انتخاب شده و بر کرسی‌های نمایندگی مجلس، ریاست جمهوری و سایر جایگاه‌های سیاسی و دیپلماتیک بنشینند. بنابراین شیوه مواجهه امروز دانشجویان با مسائل سیاسی در دانشگاه می‌تواند تأثیر جدی بر برخوردشان از جایگاه مدیران سیاسی نظام در آینده با مسائل کشور داشته باشد.
از سوی دیگر «جریان‌سازی سیاسی» و فراگیرکردن یک گفتمان، بنا به خاصیت «مرجعیت» فکری در جامعه تحقق می‌یابد. دانشجویان و جامعه دانشگاهی در جایگاه این مرجعیت فکری قرار دارندو سایر گروه‌های اجتماعی کنش‌های این گروه را برای رفتار‌های اجتماعی و سیاسی خود مد نظر قرار می‌دهند. بر این اساس اغلب اوقات در خانواده، اقوام و دوستان، افراد تحصیل کرده نه فقط از نظر علمی، بلکه در زمینه اظهارات سیاسی و... نیز مرجع به حساب می‌آیند و همین مسئله توان جریان‌سازی مضاعف به قشر دانشجو اعطا کرده است.
موضوع دیگری در جنبش‌های دانشجویی را از اهمیتی ویژه برخوردار می‌کند، قدرت «مطالبه گری» دانشجویان است که با توجه به روحیه جوانی و نبود وابستگی‌های منجر به محافظه کاری، طبیعت این طیف را به مطالبه‌گری فعال فارغ از مآل اندیشی وا می‌دارد؛ امری که برخی تحلیلگران سیاسی را بر آن داشته است که جنبش دانشجویی را ذاتاً جنبشی رادیکال به حساب آورند.
هدف جریان انقلاب از برقراری پیوند میان دانشگاه و سیاست، نقش آفرینی دانشجویان در دولت‌سازی و نظام‌سازی است که نهایتاً منجر به ساخت تمدن اسلامی می‌شود. به همین دلیل، رهبر انقلاب میدان دادن به دانشجویان و اساتید ارزشی را برای فعالیت، از لوازم نقش آفرینی دانشگاه‌ها در شکل‌گیری تمدن نوین اسلامی برمی شمرند.
رهبر انقلاب جنبش دانشجویی را به فعالیت سیاسی «انقلابی» ترغیب می‌نمایند و نسبت به لزوم فعالیت سیاسی دانشجویان تأکید مجدد می‌کنند و آن گاه با بیان تفاوت فعالیت سیاسی انقلابی دانشجویان به عنوان موتور محرک تحولات اجتماعی و سیاسی نسبت به تبدیل دانشگاه به محل جولان گرایش‌های سیاسی مختلف که بعضاً مخالف با اصل نظام یا جهت‌گیری‌های آن هستند، می‌پردازند. ایشان همچنین معتقدند جنبش دانشجویی باید در فعالیت سیاسی و اظهارنظر سیاسی از هر قشری در جامعه پیشروتر باشد.
قدرت گفتمان‌سازی دانشجویان و جنبش‌های دانشجویی یکی دیگر از نکات مورد تأکید رهبری است. قدرت تولید و ترویج گفتمان برمبنای نیاز‌های مردم و انقلاب اسلامی، در حدی واجد اهمیت است که رهبر انقلاب معتقدند می‌تواند در تغییرات کلان سیاسی و رویکرد دولت‌ها مؤثر باشد.
مقابله با استکبار را می‌توان یکی از رویکرد‌های اساسی و کار ویژه مهم جنبش دانشجویی به حساب آورد. این تکلیف نه در یک برهه زمانی خاص، که به عنوان یک رویکرد دائمی در نسبت دانشگاه و سیاست جهانی تعریف می‌شود. مبدأ تحرک جنبش دانشجویی انقلابی (۱۶ آذر ۱۳۳۲) خود حرکتی برپایه استکبارستیزی بوده است و این حرکت تا امروز نیز استمرار داشته است. نکته قابل تامل در این میان ترویج و تکثیر این استکبار ستیزی از جنبش‌های دانشجویی کشورمان به جنبش‌های دانشجویی سایر ملت‌ها و کشورهاست که امروز ماحصل آن‌را به شکل جنبش‌های دانشجویی برای حمایت از مردم فلسطین آن هم در قلب کشوری همچون ایالات متحده امریکا شاهد هستیم.
